Monday, December 21, 2009

Music and Writing…

It’s just amazing how I usually get caught with beautiful, melodious music. They seem to control the course of my emotion especially while I’m writing. The mood of what I write sometimes is affected by the kind of music I listen to. Like for example if I’m listening to a very sad song and I want to write something in light, happy mood, I’m sure not to make good work.
When I’m in a very "sentimental" mood I could compare it with a very still water. But then once exposed to loud music it’s like a pebble has been dropped to it ruining the stillness and turning it into turbulence.
Music has great influence to the way I feel. I also think that in order for me to write more effectively I’ve got to listen to what music is appropriate at the moment. It helps me squeeze out my underlying emotion thus making my writing come from the heart.
2:30 PM sharp daw ang time dun sa office. Maaga palang nagtetext at nagpapaalalahanan na about the hang-out. So nagkanya-kanyang handa lahat.
After ko sa church kumain mo na ako sa bahay and right after pumunta sa opisina kung san kami magkikita-kita. Nung oras na nakarating ako sa opisina agad akong dumiretso sa kalapit na Mini-Stop. Mga almost 3PM na rin un.

Aba pagpasok ko sa Mini-Stop nandun na si Mariella, nakaupo, tahimik at mukhang bagot na bagot na. Agad akong lumapit at binati siya.

Ako : Hoy Mariel jan ka na pla?
Mariel : Oo kaya ang tagal nyo naman... (may konting asar sa boses nito)
Ako : Sori naman. Alam mo naman tayo eh di ka pa nasanay. Hehe
Mariel : Naku sabi nyo kasi 2:30 tau meet eh (medyo umiiirap na mata niya)
Ako : Asa ka pa sa amin haha

Pagdating ko dun ubos na niya yong Hershey's ice cream niya.
Nagkakamustahan. Nagkwentuhan. Nag-usap tungkol sa mga bagay-bagay na nangyari sa isat-isa lately. Nagtawanan tungkol sa mga past experiences.

Naghintay pa kami sandali nang dumating si Erwin. Naks naka polo shirt na violet with stripes, may bagong shades sa mata, bagong trashy pants, bagong relo at bagong sapatos na tatak Converse daw worth P3000. Lumapit siya sa amin at bumati.

Erwin : Oi Mariel, Bert musta kayo diyan?
Mariel : Hi Erwin musta na? (ngumiti na abot hanggang tenga)
Ako : Naks hanep sa porma ah...
Erwin : (umupo sa katabing upuan at humigop muna sa shake na hawak sa kamay bago nagsaita) Ok lang naman.. Kaw musta result ng exam mo?
Mariel : E yon luckily pumasa na ako
Ako at Erwin : wow congrats!
Mariel : Wala yon (humble effect)
Ako : Di mo man lang sinabi sa facebook.
Erwin : Oo nga
Mariel : Nakakahiya kaya... (napatingin sa cell phone at may binasang text) si Carlo daw nasa LRT na..
Ako : Naku ang tagal naman nila... Si Gaze? Si Alex? Saka si Kiss?
Erwin : Si Alex tinawagan ko kaso nag RDOT daw siya kaya baka d xa makasama ngaun... tapos si Gaze naman pupunta daw siya
Mariel : Naku kanina pa ako naghihintay dito.. mag 2 oras na ah...

Maya-maya dumating si Carlo. Naka itim na Tshirt, suot ang graded eyeglass na may white rim at may bitbit na bag na parang di kayang dalhin ng balikat niya. Pagpasok palang nakakagulat na.

Carlo : oi guys sorry late ako..
Mariel : Naku uwi na lang nga ako..
Carlo : Naku Mariela wag ka mag inarte jan
Mariel : Hay naku ang tagal tagal ko na kayang naghihintay dito! Ampft!!! (sisimangot na pabiro)
Carlo : Sorry naman boy! Halika ka na alis na tayo...
Ako : San ba tayo?
Erwin : Sa EastWood?
Mariel : (kukunot ang noo) Ha? Anung gagawin natin dun?
Carlo : Syempre magpicture picture
Mariel : Eh anung mapipicturan mo dun. Parang ganito lang rin doon eh
Carlo : HA??? Sabi kasi ni Erwin maganda daw mga sceneries dun eh
Erwin : (ngingiti) oo maraming maganda dun
Mariel : Naku gusto mo picturan ung bldg ng IBM dun?
Carlo : Ha? Eh anu mapapala ko sa bldg na un? Sabi kasi nitong si Erwin maganda daw dun eh
Mariel : Pareho lang dito un. Saka masyado ng hapon sa iba nalang tau
Carlo : San naman?
Ako : Dito nalang tayo ikot-ikot lang haha
Carlo : Naku Bert mag-isa ka...
Ako : Manila Zoo gusto nyo?


Nag'usap-usap ng nag'usap-usap kung san ba talaga ung venue. Ngunit di namin napansin na almost 4PM na pla un. At wala pa rin si Gaze. Susme anu kayang pagpapaganda ang ginawa niya???

Maya-maya di na nakatiis lahat. Kanya-kanyang reklamo na.

Carlo : Ang tagal naman ni Gaze. Nasan na ba siya?
Ako : Katext nyo ba?
Erwin : Nasa LRT na daw siya...
Mariel &Carlo : HA??? Naku patay sayang oras
Ako: Abangan nalang natin dun sa labas.
Lahat : O sige

Lumabas kami ng Miin-Stop at habang naglalakad pinag uusapan namin si Pastora Gazel.

Carlo : Dapat maabutan natin siya sa tawiran kasi baka pagdating niya kung anu-ano pang gawin nun
Mariel : Naku baka pumunta pa ng CR un
Ako : Tas ilalagay nya pa sa locker lahat ng gamit nya...lalo na ung unan na lagi niyang dala
Erwin : Baka magpapaganda pa yon.

HAHAHAHAHAHAHA tawanan lahat

Mariel : Teka anu ba san ba talaga tau?
Carlo : San nga ba?
Ako : Naku nandito na tau at lahat la pa palang plano?
Carlo : SM manila gusto nyo
Erwin,Mariel&Ako : (Tataas ang kilay)
Erwin : Market-Market na lang kaya?
Carlo : Yoko naman dun ang pangit
Ako : Sa MegaMall haha
Carlo,Mariel&Erwin : Halleeer!!
Mariel :Sa MOA nalang..
Carlo : Sige na nga.. Anu guys payag ba kayo
Erwin&Ako : Sige ok na un hapon na to eh

Pagdating sa tawiran muling dumampi sa ilong namin ang masangsang na amoy ng kanal dun. Walang tigil na kabaliwan na naman ang napag usapan basta maalis lang ang pagka bagot sa kahihintay sa kaisa-isang Gazelle Bautista.
Nakabilang ng kami ng di mabilang na jeep pero ni anino ni Gaze di makita. Wala pa rin siya at hapon na hapon waaah!!!

Maya-maya matapos ang pagpipichuran at tawanang walang humpay, naisipan ding tawagan ni Erwin si Gaze.

Erwin : Hello Gaze? San ka na ba?
Gaze : Dito na ako LRT dito na tayo kita.
Carlo : (bigla na lang sumigit at nagparinig ng pabiro sa cell phone) Hoy Gazelle langhiya ka umuwi ka na ang tagal mo haha
Ako&Mariel : (tawa lang habang parang tinamad na magsalita sa kahihintay.

Tumawid din kami sa kabilang kalsada at nag-abang saglit bago nakasakay sa LRT na jeep. Pagdating sa LRT bumaba kaming apat para abangan kung saang lupalop lalabas si Gaze.

Carlo : Nasan na daw ba siya?
Mariel : Dun daw siya na may Mister Donut (mister donut daw pero ang itinuro ay Dunkin Donuts)
Erwin : Halika hanapin natin siya dun. Tawid na tayo.
Ako : OK go.

Pagdating sa kabila di namin nakita si Gazel. Tini text di naman nagrereply. Mas lalo tuloy nainip ang lahat dahil bandang 7PM may pasok pa sina Carlo at Erwin at it's already past 4PM that time.
Maya-maya nakita na rin namin si Gaze sa wakas. Bumaba pala siya ng hagdan kaya di namin siya nahagilap kaagad.
Kagagaling lang sa church, naka posturang-postura siya with blue clothes paired with navy blue na jeans yata yon.
Basta yon na nga sa wakas kumpleto na yong mga sasama. Sayang nga lang kulang pa ng 2 tao. Di daw makakasama.

Sakay ng isang cab or mini-jeep binaybay namin ang daan patungo sa MOA. Nagkamustahan sina Gaze at Mariel at nagkwetuhan ang grupo about exchange gift namin, about sa LQ ni Gaze at sa kung anu-ano pang madalas pag usapan ng mga magkakaibigan.

Ako : Guys gusto nyo ba inom tau?
Mariel : Ako ok lang
Carlo : Naku Berto tigilin mo kami
Ako : Adik ka talaga lights lang naman eh saka ung sa can lang
Carlo : (nakakunot ang noo as usual) Naku never
Ako : Ito naman para naman matikman mo yon kahit minsan lang
Erwin : Bakit ba kasi umiinom ka Bert (biglang sumingit nakasimagot din) saka nainigarilyo ka din. Anu bang nakukuha mo diyan?
Mariel : (bigla interrupt) kasi nakaka relax kapag nag breathe in sila. Parang exhale-inhale exercise
Erwin : Eh pwede naman walang yosi ah
Ako : Di ko maipaliwanag. Di naman siya masarap or what basta parang gusto ko lang gawin
Carlo : Naku Berto
Ako : Anu na inom tau konti lang. Si Mariel payag na. Apir nga tau
Mariel : Oi teka lang di pa rin ako pumapayag basta ok lang sakin
Ako : Ikaw pepe
GAze : Oo OK lang rin
Ako : O sige na tag-isa lang
Carlo at Erwin : (walang imik, ibig sabihin di interesado)

Huminga na lang ako ng malalim. Anu pa nga ba ang magagawa ko kung ayaw ng 2 kumag?
So proceed nga kami sa MOA at pagbaba napag usapang kakain muna

Ako : San ba tau kain? McDo?
Carlo : Anu ka ba Bert hanggang dito ba naman MCdo haha
Mariel : Gusto ko sa Jollibee haha
Carlo : Dun au kain sa CDR-King haha ang korni ko no?
Tawanan na naman...

Lumakad kami ng pagkalayu-layo. Dodging and ducking lahat ng mga taong nakakasalubong. Napagdesisyunan naming pumunta sa SUICIDE pang joke namin sa seaside.

Carlo : Tara suicide tau haha
Mariel : hahaha
Gaze : kain din tau dun sa dampa
Ako : Anung dampa?
Gaze : Yong kninain nila Milan na pipili ka ng fresh na seafood tas dun din ipapaluto
Ako : Ah ok fresh na fresh un
Gaze : Oo kaya nga gusto ko dun eh

NAgpatuloy sa paglalakad habang parang mga adik sa camera na nagti-take na pictures...
Kanya-kanyang pose, kanya-kanyang emote...

Malayo na ang inabot namin ng maisipan naming magtanong sa sekyong naka patrolya..

Gaze : Kuya san po yong Dampa, yong wet market ba
Guard : dun po yon sa kabilang dulo... malayo na po kayo. (itinuro ang direksyon na pinanggalingan namin) balik po kayo dun
Ako : hahaha ang layo na natin ah (parang biglang nanghina ang mga buto ko)

So bumalik nga kami. Si Erwin mukhang napapagod at pinagpapawisan na. Samantalang si Carlo ay walang humpay sa pagkalikot ng camera niya...

Carlo : (excited) Guys hanap kayo ng magandang scene picture picture tau dali
Erwin : Maya na kain muna tau gutom na talaga ako eh
Mariel : Oo mamaya na hanapin na muna natin yong kainan

So nagpatuloy kami. Maya-maya biglang umambon kaya kinailangan ng payong. Buti nalang may dala si Erwin kaya share slia ni Gaze at samantalang meron di si Carlo kaya share sila ni Mariel. Ako naman may suot na sumbrero kaya di na kelangan.
Habang naglalakad kami nakita namin yong mataas ng Christmas Tree at gustung-gusto ni Gaze mag papicture kaso nga lang ay napaka bilis maglakad nila Carlo at Mariel. Malayo na sila sa harapan namin.

Nagmadali na lang tuloy kami dahil baka di na kmai magkakitaan sa dami ng tao doon. Makalipas ang ilang mahabang minuto ng kalbaryo sa paglalakad, nakarating kami sa dulo ng seaside at dun din namin natagpuan ang wet market.

Nag- order na rin kami sa wakas : isang maya-maya ng sinigang, isang platong hipon, oyster na may garlic at liempo. Wow after that tiring feat it feels exciting to eat!!!
So ganun na nga nag paluto na kami at habang naghihintay anu pa ba ang pwede naming gawin? Walang iba kundi picture picture na! Hala sige picture dito, picture doon kami, whether mapa-stolen shot, serious, madrama, wacky, pa-cute, malanding look at lahat na yata ng klase ng pose basta emote emote lang...

Isang cute na part nung palubog na yong araw at we took picture na yon ang background. Maganda talaga tingnan... Eh un e kung maganda rin yong camera haha nanlait ba??

Carlo : Wow mukhang araw-araw magpapalit ako ng profile photo nito ah
Ako : Adik to!

Siguro naka 1 oras din kami na panay lang ang picture taking hanggang sa finally ready at prepared na rin un order namin. It's kainan time na!!!!!!!!!
Bago kami kumain we took picture of our dishes muna. Honestly ang gusto ko lang dun is yong liempo.

Muling napag-usapan ang mga bagay-bagay tungkol sa pagkakaibigan. Mga nakaraang naalala na lang.
Nagtawanan sa mga kung anu-anong kabaliwan.

Ako ang unang sumuko. nabusog ako agad samatalang sila kumakain pa rin.

Mariel : Hoy Bert bakit ang hina mong kumain?
Ako : Ewan ko kaya nga ako di tumataba eh ... bakit si Carlo din naman di nya pa nga ubos ung sa kanya
Carlo : Adik ka Bert pangalawa ko na kaya to
Ako : Hala grabe ang lakas mo kumain pero di ka tumataba
Carlo : Ganyan talaga
Mariel : Bert kain ka pa oh ikaw lang yong mahina kumain sa amin
Gaze : Oo nga pepe anung drama na naman ba yan?
Ako : Drama ka jan... Busog nga ako drama
Gaze : Hahaha
Ako : Kakain pa ako nag pahinga lang

Maya-maya nangulit si Erwin,

Erwin : Hoy Bert yong regalo ko ha
Ako : Wag muna ngaun ibibigay ko yon sa yo
Erwin : Gusto ko yong bag na brown ha
Ako: Padalhan mo ako ng mga sample pics ng mga bags na gusto mo.. send mo sa FB ok?
Erwin : Ok sige... basta regalo ko ha
Ako : Oo kulit mo parang tatakbuhan naman kita
Erwin : hahaha
Ako : 300 lang namn ung budget natin sa xchange gift natin eh kaya wag kang mag alala
Erwin : Sige
Gaze : Pepe ako rin regalo ko?
Ako : eh di naman kita nabunot eh
Gaze : EEEEEEEEh iba un
Ako : Ha?
Gaze : Regalo ko?
Ako : Di pa naman Christmas eh
Gaze : Naku

Makalipas ang ilang sandali lang ay isa-isa na kaming nabusog ng todo. Kaso nga lang nasayang lang yong sinigang na maya-maya kasi parng walang gumalaw.

Carlo : Sino ba kasi nag order niyan?
Gaze : si Erwin
Erwin : Hoy para sa ating lahat yan
Mariel: Naku nasayang lang pera namin di naman nabawasan (nang aasar)
Ako : Oo nga ( second the motion agad ako)
Gaze : Sayang naman yan ibabalot ko na lang yan.. iuwi ko sa bahay
Carlo : Oo Gaze ito oh... (iaabot yong tumbler niya) lagay mo rin dito lahat ng tirang kanin
LAHAT : (tawanan)
Ako : Oh ito sumbrero ko lagay nyo lahat ng hipon tas isuot ko sa ulo ko para maitago
(tawanan na naman)
Carlo : ung mga brief isiksik mo jan mga kanin hahaha

Hay sa wakas natapos din ang kainan portion. Busog na busog kaming lahat sa nakain. At
masayang-masaya rin sina Gaze at Carlo sa exchnge gift nila.
Isang bag na kulay green na parang banig ang regalo ni Carlo kay Gaze, samantalang Becnh yata na brief yong regalo ni Gaze sa kanya. 3 Piraso na may stripes.
Di pa nga nagsawa ay pumunta kami ulit sa seaside at nag take ulit ng more pictures at sa background namin ay may electric lights that said : BUNGEE FUN!

That day was truly fun! Parang it made my day better at I felt like may nagmamahal sa akn kahit papano hahaha ang drama...

Pabalik sa LRT sumakay na kami ng taxi at dun na kami nahiwalay kay Mariel.

Sa uulitin guys!!! Love you all!!


oi carlo ang likot mong bata ka
still waiting fr gaze sa mini stop
umubo ka pa.. panira sa pose haha
grabe ha naka ilang oras na kami kahihintay kay gaze
Ammpfft!!! langhiya san na ba si Gazelle??? Naku tlg
ang tagal talaga ni gaze nakailang jeep na ang dumaan
Carlo naglilim ka ba ng itlog mo???
hoi gaze nasang lupalop kanaba???
oi si carlo tatawa na yan...
nasan na kaya ako??? alam kaya ng nanay ko na nadito ako???
yan ang likod...
dwende sa ibabaw ng pulang itlog
lakad ng lakad hanap ng hanap sa wet market
grabe layo n ng nalakad namin san naba ung Dampa???
yan ng mapagod maglakad sa kahahanap ng wet market nag- suicide kami... este seaside pala
sit naman
hmmmmmmmmmmm la lang
malapit na kami sa wet market para makapahinga nagpa picture kami kay manong
tagal ng order namin kaya picturan muna
pogi ba tong mga to?
wow nakaka intriga
hmmmm
naks!
apat na posers
Yan after long and tiring walk natagpuan din ang Wet Market sa dulo ng seaside
dito kami kumain
kain kain lang
spageti pababa, spageti pataas
retouch muna ang tagal ng food eh
peace'
nguso mo carlo
erwin gusto mo yosi???
sige order na pili na sa menu
pili pa rin
sige pili pa rin ilang oras na
oh picture muna habang pumipili ng food
wow two thumbs up!!
pwd pasingit naman ako
hoy tingin dito wag ng style haha
naks stolen ah... napaka bisi ni aleng mariela
uhhhhhhhhm nahihiya naman ako hihihi
yow dude.. wazzup?
naks! boy labas ngipin naman jan
iniwan nyo akong taga bantay ng gamit nyo ampft!!!
mga serena at syokoy sa dalampasigan haha
ang laman ng isip... naku malaki ung babayaran namin sa food mamaya huhuhu
otso-otso muna
bilis tayo tau bilisan lang kasi bawal baka makita tau ni manong guard
america's top model waaaaaaaaaaah
yes exposed paa ni gaze hehe
Carlo : "alam ko pogi ako wag mo ng sabihin"
FHM ba to?? joke hehe
wow oyster na butter with garlic yummy
maya-mayang sinigang
liempo ang da best for me!!
wow hipong masarap ayaw ni carlitos nito haha
wow pabusog na yata ako nito paubos na liempo eh
wow ganda paglubog ng araw malabo nga lang
eto sa wakas pauwi na rin.. grabe nakakabusog ung kinain namin
Sometimes I wonder what is the best way to spend your day...
Something that would keep you from boredom.
Well first on my list will be listening to music... it carries me to a different dimension, shut from this world.

Next thing would be reading... it lets me travel from one place to another at will... from dangerous one to magical one or even to pandemonium depending on what I read. I honestly prefer reading story books than watching movies.

Then there comes my writing. I’m fond of playing with my own imaginations that are made almost like real by writing them. It’s good that you have the power on how the story goes. You could choose whatever will happen next.

Sometimes what others find boring I find interesting.
ampft!!!!

I was going to our office late one night past 12 in the midnight and I was on board a jeepney. There were 5 of us in total on the passenger seat. At first I was somewhat annoyed with the driver because he kept stopping over on some corners of the street hoping that he could get more passengers and not even minding that we were rushing our time to get to the office.

Well what can I do?

So that happened thrice. He would stop in any place where he thought people crossed the street and would run the vehicle after many minutes of waiting for nothing then would stop again and then wouldn’t go until he could hear some passengers started to show their disappointment by stamping their feet irritably.

When we were almost at the spot where I usually hop out from the vehicle, I saw the freaking driver had his earphones on his ears. I went like what the freak was he doing? Listening to music while driving and while any one of his passengers might call out to stop the jeepney at any time? Would he ever hear if one of his passengers would just get thrown out and drop dead on the road?
I guess not!

Well as expected I said “Para!” four times before he heard me. I was really maddened I almost shouted. When he heard me he nailed an annoyed look at me. And I was freaking like talking to myself “don’t you give me that look! I wouldn’t have yelled at you hadn’t you put your earphones on moron!”

When I got off the jeep I was way far where I was supposed to stop. What a stupid asshole!
I wished he’ll get his eardrums whacked and become deaf forever!
pasahero : manong para ho...
*walang imik
pasahero : manong para ho!
*walang imik
*MANONG PARA HO! PARA! PARA!
tsuper : anu kamo? wag mo naman akong sigawan parang bingi kausap mo ah
It’s hard to imagine that the day is finally approaching for us to be parted. After the short time I shared with her now comes the day she’s gonna go miles away from me. I can never be sure if I can still get in touch with her and perhaps we’ll never gonna see each other again. Everything I spent and shared with her will be a mere happy memory sooner or later. I’m glad I got to know this jolly-looking person who unknowingly makes me smile every time she’s around. She doesn’t have an idea how sad I am right now knowing that she’s leaving. I felt like the time we had is very short and I just can’t get enough of it. There’s a lot more things we could do, more things to talk and laugh and even cry about, and more suppressed feelings to divulge. If she only knew how I feel for her.

It’s so hard to accept the fact that anytime sooner, I have to face it. I have to be strong enough to bear not seeing her everyday like I usually do. I have to prepare myself that it’s never gonna be the same. She’s never gonna be one reach away like she usually is. I probably won’t see her smiles and cheerful face again.

I’m afraid that this day will come and I’m really crying my heart out. I know I would learn to get over it and move on, but it’s just the duration of the pain I have to cope with that worries me above all. Although I can say I’m mature and big enough to realize that this is all part of life which already happened to me many times before, it always seems new to my heart that it still aches as if it just happened to me the first time.

Thinking ahead, I believe I might suffer thinking about her, remembering all the memories she left marked in my heart and mind that even time would take longer to erase or perhaps would never fade and just remain in the corner of my head.
Sometimes I keep asking why is it that the time I get to be much attached to a person, the sooner they say goodbye… keeping me hanging on.

Lonely nights and sad moments await ahead of me so I’d better get ready to face it. After all I can’t help it. There’s nothing I can do to control what circumstances are randomly happening. Just gotta get going with my life because my world doesn’t tilt just for her. It’s a great thing I came across her but my world never stops if she leaves me. I’ll just treasure what we had. Even time can’t make it fade.


farewell to you my friend...
to see each other again...
don't worry coz it's not the end of everything...
*singhot*
Let me tell something about my stupidity that proved nothing in this world is safe, even your own room and your own stupidity can kill you!
The stupid accident took place on December 13, 2009 earlier than 6 in the evening so it’s a bit dim in my room because the lights were turned off. I was lying down on the cushion foam on the floor when I felt like taking a pee. I haven’t slept long but I was a bit in a state of sleep-awake condition that time when I pulled my body and stood up.
Like a blind and drunk moron I groped my way toward the door when I accidentally bumped my head to the edge of the open closet situated on the upper side of the wall.

Blaaaaaag!!!

I felt the pain of the impact and I crouched groaning on the floor. At first I found nothing peculiar but then when I turned to look at my wet hands, I got nervous seeing my blood spread all over it!!! I then got nervous and realized I’m the world’s worst dummy! Out of panic I ran outside the room and went straight to the mirror to check it just to see a strain of blood gliding down my forehead.


Seriously I turned pale and felt my head aching terribly! Then I ran back to the room next to mine where my sis and bro were sleeping that time. I turned the doorknob but it’s locked so I knocked hard many times. When they opened the door I immediately asked them to check how my wound was.
I didn’t really think it was that alarming but when she said it’s kind of deep cut I even worried more than I already was!

I felt the blood continued oozing out so I immediately put the cotton on the bleeding part to stop it. Then I sat to take a rest bearing the short and sharp pain.
I felt my heart beating harder and faster because of great nervousness. I knew that time I was the world’s greatest moron of all time!

My sis suggested worriedly they get me checked up in the clinic. That’s when I felt my head gone heavier and my eyesight began blurring. I also found it hard to breathe and I was almost like fainting! I know there are only three reasons for it. It could be because I was too nervous not knowing I’m suffering from what we call hemophobia or fear of blood; or I was just too ashamed to accept I was the world’s worst dummy; or lastly because I lost a serious amount of blood and the impact to my head was too severe. Well I can’t choose from them so I think it was the mixture of the three.

Right now I already had my wound stitched and I’m telling you it’s the most horrifying thing I’ve ever experienced in a hospital! I can still remember how hurtful it felt when the doctor injected the anesthesia to the wound. It gives me shivers inside thinking that a syringe was plunged to it.
When the doctor started stitching the wound the pain felt like strands of my hair were uprooted.
Strand of hair felt like being pulled up each time the needle pierced to my flesh! I hope this stupid catastrophe will never ever happen to me again.

Moral Lesson: Stupidity kills so be cautious of yourself!

P.S. For those who wonder why I wasn't able to go to work for two days already, now you know very clearly why. :D

nanay ko po!!! it hurts huhuhu